Archive for the ‘verhaal’ Category

Cora’s verzameling, hoe het begon.

Posted in verhaal, Verkade, tagged story on 08/03/2012| Leave a Comment »

Destijds bestond er een hoekje in de Story en dat heette “Linda’s postbus” n.l mijn bijzondere verzameling. Marjan Hofstra uit Oldeboarn haar verzameling stond daarin afgebeeld n.l de beschuitbus en om precies te zijn 31 stuks, leuk dacht ik mijn man werkt bij een bakkerij en ik had er al drie dus we zijn nog wel even zoet om aan de 31 bussen te komen. Wat schertst mijn verbazing na alle rommelmarkten en kringloopwinkels in de omgeving te zijn afgeweest had ik ze binnen 2 jaar reeds alle 31 in bezit en is de verzameling fors uitgebreid. Nu lopen we opde diverse markten nog steeds te kijken naar die ontbrekende bus, maar het wordt steeds moelijker om er nog te vinden ze zijn er wel.

Mijn vraag is kan iemand vertellen of mijn verzameling compleet is?

Read Full Post »

Uitslag poll

Posted in Beschuit, blik, verhaal, tagged poll on 26/11/2011| Leave a Comment »

Enkel weken geleden hebben we een poll gehouden op de site.

Onderstaand de uitslag in procenten.

*Ik heb meerdere beschuitbussen*		*72%*
*Ik heb een beschuitbus*		*22%*
*Ik wil beschuitbussen gaan sparen*		6%

Hartelijk dank voor uw stem.

Read Full Post »

Cees Dekker, Kunstenaar bij Verkade

Posted in Beschuit, Reklame, verhaal, Verkade, tagged Cees Dekker on 17/07/2011| Leave a Comment »

Klik op de foto voor het hele verhaal in de Zaankanter.

Read Full Post »

Statiegeld en klantenbinding

Posted in Beschuit, blik, verhaal, Verkade on 11/07/2011| Leave a Comment »

Product

Beschuit

Statiegeld en klantenbinding

E.G. Verkade (1835 – 1907) opent op 2 mei 1886 in Zaandam beschuitfabriek De Ruyter. Hij maakt brood en beschuit, en al snel ook koek en biscuit.

Beschuitblik Verkade, 1900 – 1910

Collectie Historisch Museum Deventer
Verkade Fabriek Zaandam

Verkadefabriek in Zaandam

Een stoommachine maakt productie op grote schaal mogelijk. Zijn concurrenten zijn daar niet blij mee. Ze proberen hem uit de markt te prijzen en maken zijn producten na. Om dit tegen te gaan besluit Verkade zijn beschuit voorverpakt te verkopen: hij introduceert beschuit in blik. Dat blijkt een groot voordeel te hebben: het blijft veel langer krokant. Een bus met 25 beschuiten kost 25 cent plus 25 cent statiegeld. Verkade huurt meisjes in om de bussen te wassen.

Bron: http://www.innl.nl/page/12227/nl

Read Full Post »

Verhaal bij een beschuitbus (4)

Posted in Beschuit, Hus, verhaal on 16/03/2011| 1 Comment »

Deze bus is altijd door overlevering in mijn bezit geweest. Mijn vader (wellicht weer van zijn ouders) gebruikte het voor het opbergen van spijkers. Het is misschien geen topstuk, maar ik vind dat het wel bewaard moet blijven. Het is een belangrijk onderdeel van de Haagse geschiedenis.

Read Full Post »

Verhaal achter de beschuit (3)

Posted in Beschuit, verhaal on 14/03/2011| Leave a Comment »

Verhaal: An van Batum – 1 reactie
Beschuit.1943–1944 /Amsterdam-West .Vergroot
Tag mensen in de afbeelding –

In de oorlog had je overal bonnen voor want er was voedselschaarste.

.Door de verhalen over buurtwinkels uit het verleden schoot mij ook een herinnering te binnen. Het zal 1943 geweest zijn, maar het kan ook een jaar later zijn.

Winkels
Wij woonden in de Bestevaerstraat tegen over de Bloys van Treslongstraat. Links van uit ons huis had je de groenteman Veenstra, met een steeds leger wordende winkel en rechts op de hoek Lutjewinkel de melkboer. Een melkboer met een mevrouw achter de toonbank die er uit zag of ze de hele dag koeien stond te melken in de tuin. Zo’n frisse blozende Noord-Hollandse vrouw, die je toen wel meer in de stad zag.
We hadden ook zo,n schillenboer(in), met een paard-en-wagen kwam ze de schillen langs de huizen ophalen.

In de melkwinkel kon je verschillende boodschappen kopen. De klanten waren vriendelijk tegen haar, zij niet tegen ons, want je moest vanaf dinsdag de boodschappen op laten schrijven (want dan was het geld op) en dat betaalde je zaterdag dan weer als je vader zijn loon had ontvangen.

Beschuit op de bon
Je had bonnen voor brood, aardappelen, boter, brood enzovoort en er was een bon waar je ook een halve rol beschuit op kon krijgen.
Mijn moeder stuurde mij altijd naar de melkboer aan de overkant, maar ik kan me nog herinneren dat ze woest zelf ging toen ik met mijn “halve” rol beschuit thuis kwam. Wat bleek, een rol beschuit heeft 13 beschuiten (nog steeds) en ik kwam thuis met 6 beschuiten. Mijn moeder vroeg of ik er een had opgegeten en toen ik nee zei, werd ze woest en zei dat dat mens haar bestolen had en ging naar de winkel om haar ½ beschuit op te eisen.
Maar de melkvrouw, zich bewust van haar macht, zei dat ze geen ½ beschuiten verkocht en mijn moeder kon gaan.

Gepubliceerd: 25 oktober 2008

Gepubliceerd op25-10-2008 ..

http://www.geheugenvanwest.nl/page/8556/nl

Read Full Post »

Verhaal achter de beschuitbus (2)

Posted in Beschuit, blik, Van der Meulen, verhaal on 12/03/2011| Leave a Comment »

Beschuitbus

Beschuit is een typisch Nederlands ontbijtgebeuren; je kunt ze hier trouwens in Nieuw-Zeeland kopen, het originele product nog wel. Niet helemaal aan mij besteed, vind beschuitjes te droog en ze kruimelen zo ontzettend. Niks lekker als ontbijt in bed.

Maar daar gaat dit log niet over, wel over de traditionele beschuitbus. Kennen jullie die nog? Met de merknaam meestal vermeld op het deksel en bij aankoop van zoveel rollen beschuit kreeg je er een gratis bijvoorbeeld.

Mijn eigen herinnering begint met een ‘F. van der Meulen & Zn te Hallum‘ beschuitbus die ik me vanaf de kleuterperiode kan voorstellen op de keukenschoorsteenmantel en later in de glazen keukenkast. Mijn moeder begon jaren later beschuitbussen en andere merktrommels te verzamelen, maar omdat die geen persoonlijke herinnering met zich meedroegen, hebben die voor mij weinig emotionele waarde.

De Van der Meulen bus is volgens mijn vader van de late jaren ’50 en kun je zien op het plaatje rechts. Bij het omdraaien van de bus verschijnen drie verschillende tafereeltjes: een boer met zeis en korenschoven; een kippenhok met inwonend pluimvee en een melkende boer die ik altijd zo op mijn vader vond lijken.

Bij navraag (Van der Meulen bakt er nog lustig op los in Hallum en heeft een interessante website met info email adres) kreeg ik geen positief antwoord op de mogelijke datum van deze bus. Na zeeeer lang zeuren stond mijn vader de geliefde melkende boer beschuitbus af, die nu een ereplaatsje heeft in mijn Kiwi keuken. Nee, niet voor beschuit, wel voor alles wat ‘biscuit’ heet – koekjes dus. De tweede bus op de foto is een uit de verzameling van mijn moeder, die heeft dus niet lang in de familiekeuken gestaan, maar is eveneens een merkbus: van Bosscher Beschuit te Zuidwolde. De naam staat aan de onderkant gedrukt en aan de ene zijde van de bus zie je een herder/in met een kudde schapen en bij het omdraaien ben je in een drents dorp.

Beschuitbussen bij JS-ers thuis? Ben benieuwd. Er bestaan verschillende websites over dit onderwerp, maar ga eerst eens zelf na…

Door: Henny Jane – 7 september 2007

http://jeugdsentimenten.net/2007/09/07/beschuitbus/

Read Full Post »

Verhaal achter de beschuitbus(1)

Posted in Bolletje, verhaal on 28/02/2011| Leave a Comment »

De Beschuitbus

“Wat ik hier op straat doe? Dat zal ik u vertellen. Ze zijn hier het huis aan het leegruimen en nou hebben ze mij hier even op de stoep gezet. Ik denk dat ze me zo komen halen. Nee, ‘k heb nog geen idee waar ik naar toe zal gaan. Dat maakt me ook niet zoveel uit. Ik heb al een heel leven achter de rug, hoor. Heeft u even een momentje?
’t Begon eind jaren zestig. Via de actie ‘Veertig wikkels voor een Bolletjesbus’ belandde ik op tafel bij de familie van Dalen. Een gezin met drie kinderen. Als ik het goed heb waren die toen zes, acht en negen. Ik heb het daar jarenlang prima naar m’n zin gehad. De van Dalens waren echte weekendbeschuitliefhebbers. Man, man, man, op zaterdag en zondag vlogen de beschuitjes m’n bus uit. Ik vond ’t heerlijk om naar het gerasp van het smeren van de beschuitjes te luisteren en te zien hoe ze onder ladingen hagelslag en basterdsuiker bedolven werden. Ja, dat waren mooie tijden. Maar toen de kinderen eenmaal het huis uit waren werd het akelig stil aan tafel en begon het gerasp van meneer en mevrouw behoorlijk hol te klinken. En toen vervolgens ook nog mevrouw van Dalen opstapte om bij de dirigent van het dameskerkkoor in te trekken leek het eenzame gerasp van meneer van Dalen tegen de muren van de kamer heen en weer te kaatsen. Meneer van Dalens trek in beschuitjes nam zienderogen af. Steeds vaker bleef ik leeg en nutteloos in de kast staan. Uiteindelijke schonk hij mij aan de kerk voor de jaarlijkse bazar. Daar kwam ik in handen van meneer Driehuis, een krasse weduwnaar van in de zeventig die dol was op
tuinieren en knutselen. Hij gebruikte mij als voorraadbus voor zijn verzameling boutjes, moertjes, ringetjes en ander fijnmetaalspul. Ook bij hem had ik het goed naar m’n zin. Ik had m’n eigen plek op de plank boven de werkbank in het schuurtje. Meneer Driehuis kwam bijna elke dag in het schuurtje. De ene keer om zijn tuingereedschap te pakken, de andere keer om wat te knutselen. Dan was ik onmisbaar met mijn handige verzameling kleinijzermateriaal. Helaas is de oude baas een paar weken terug overleden. En nu zijn ze z’n huis aan het leegruimen. Vanmorgen ben ik samen met het tuingereedschap buiten gezet. Al het gereedschap is al weg, maar ik sta hier nog. Wat denkt u, ze zullen me toch niet vergeten zijn?”