Beschuitbus, vervoer

Read Full Post »

Artikel uit Reformatorisch Dagblad. Door Maarten Dijkstra

„Wie Bolletje hoort, moet vanzelf glimlachen” 30-08-2006 09:23

| Maarten Dijkstra

Glimlachen met Bolletje ALMELO –

 Zit het ’m in het bakkertje met de beschuit in zijn hand, in de rode loper waarop hij staat, in de naam onder de opvallende bies waarmee elk product van het bedrijf is getooid? Geen idee. Feit is dat Bolletje iets vrolijks, iets ondeugends, iets oer-Hollands heeft. ’t Is wel erg hard werken in onze ambachtelijke bakkerij, denken de vijf broers Ter Beek begin jaren ’50. Zou het niet rustiger zijn als we ons specialiseerden in het fabrieksmatig produceren van beschuit? Zo gezegd, zo gedaan. In 1954 sluiten de vijf de 87 jaar oude bakkerszaak in het centrum van Almelo en openen een fabriek met twee productielijnen voor beschuit aan de Turfkade in diezelfde plaats. Ze zijn er laat mee, tientallen collega’s gingen hen voor. Toch is Bolletje, ruim een halve eeuw later, de grootste beschuitenmaker van Nederland. Het heeft alles te maken met de merknaam, met de klank ervan, met de associaties die eraan verbonden zijn, stelt algemeen directeur Geert Jan van Ark anno 2006. „Bij de oprichting heet het bedrijf Beschuitfabriek A. A. Ter Beek bv. Een vriend van de broers uit de reclamewereld vindt dat niets en stelt de naam Bolletje voor. De bakkers voeren hem van de ene op de andere dag in.” Er volgt een grote reclamecampagne rond een jochie dat met z’n vuist op tafel slaat en roept: „Ik wil Bolletje!” Die zorgt voor een enorme bekendheid en voor associaties met vrolijk, gezellig, een tikje ondeugend. „Wie de naam Bolletje hoort, moet vanzelf glimlachen.” Het fabriekje uit 1954 kreeg al snel gezinsuitbreiding. Almelo vormt met z’n 40.000 vierkante meter nog steeds de hoofdvestiging van het bedrijf, maar de onderneming heeft nu ook een 15.000 vierkante meter groot complex in Heerde en een locatie in Amsterdam. Het aantal werknemers groeide mee: er werken er nu zo’n 650, van wie 150 seizoensarbeiders. De beschuiten van weleer hebben ook gezelschap gekregen: van zoute stokjes -Pepsels-, ontbijtkoek, schuddebuikjes, pitabroodjes, biscuitjes, verse broodsoorten en seizoensproducten zoals pepernoten en taaitaai. De verbreding van het assortiment begint al in de jaren ’60, als de vijf broers een groot aantal overnames van bakkerijen met andere producten starten onder het motto: „Op ene poot kun je niet lopen.” De nieuwe producten zijn ondergebracht in vier categorieën: broodvervangers zoals beschuit en knäckebröd met een lange houdbaarheid, broodspecialiteiten zoals roggebrood en krentenwegge, koekjes en zoutjes. De eerste is voor het Almelose bedrijf de belangrijkste. Dik 50 procent van die markt heeft de onderneming in handen. In de branche van broodspecialiteiten is Bolletje ook „een van de grootste producenten”, in het koeksegment is het bedrijf „een belangrijke speler” en op de zoutjesmarkt „doen we leuk mee”, aldus Van Ark. Zo’n driekwart van de Bolletjeproducten is bestemd voor de Nederlandse consument. Van het overige kwart is het grootste deel voor Europa bedoeld, de rest gaat naar heimweelanden zoals Canada, de Verenigde Staten, Australië en Zuid-Afrika. „Emigranten die daarheen zijn getrokken en ook de volgende generaties blijven vragen naar ontbijtkoek, beschuit en roggebrood.” Het grote aandeel van de thuismarkt in de afzet is niet toevallig. „We hebben er bewust voor gekozen een oer-Hollands bedrijf te blijven en ons hoofdzakelijk op de Nederlandse consument te richten. Dat heeft ertoe geleid dat de Nederlander onze producten een beetje als zijn eigendom ziet. We merkten dat heel erg toen we onze beschuiten met inkeping introduceerden. Heel Nederland stond op z’n kop.” Het onderwerp van gesprek rolt 24 uur per dag over de vijf beschuitlijnen in de Almelose vestiging. Een Bolletjebeschuit start zijn leven als een hompje deeg dat door een mixer op een lopende band wordt gedropt. Verderop transformeert een ander apparaat het deeg in een bolletje. Ziedaar de herkomst van de bedrijfsnaam. Het bolletje wordt platgestampt en valt even verderop in een vormpje met inham. „Nee, er werken hier geen vrouwen die met een soort priem de inkeping in de beschuit maken.” De deegbol reist verder naar de rijskast. Een korte zonvakantie in een oven van zo’n 250 graden geeft de bol een mooi bruin kleurtje. Wreed wordt zijn lijf daarna doormidden gezaagd. De twee helften gaan opnieuw de oven in om te drogen en te roosteren. „Vandaar de Duitse naam voor beschuit, Zweiback, twee keer gebakken”, vertelt de directeur. Het verpakken hangt er niet bij, maar is „een zeer belangrijk onderdeel van het productieproces. Een verpakking moet een artikel dragen, beschermen en promoten. De witte binnenwikkel voorkomt breuken, de buitenwikkel houdt vocht tegen en de rode bies met het bakkertje ondersteunt onze dijk van een merknaam. Die elementen zijn in een halve eeuw bijna niet veranderd. En die zullen ook in de toekomst niet drastisch wijzigen

Bron: http://www.refdag.nl/nieuws/economie/wie_bolletje_hoort_moet_vanzelf_glimlachen_1_180571

Read Full Post »

bolletje spreekbeurt video

http://www.youtube.com/watch?v=_VafcZqmjPk&feature=player_detailpage

Read Full Post »

Reactie op kunst (3)

Ton van Meerendonk

Beste Cora

Heb gezien dat er een schilderij van mijn hand bij U op de site staat. Vindt dat aardig en na 35 jaar voor de kon.Verkade fabrieken in de verkoop te hebben gewerkt , ben ik gaan schilderen. Vaak heb ik oude blikken van div. merken in mijn composities verwerkt. Op mijn site http://www.tovameer.exto.nl is het te zien. Ik ben fijnschilder van het hedendaags realisme. Heb vaak in binnen en buitenland geëxposeerd.
vr gr. Ton

Beste Ton, bedanktvoor je reactie.

 

 

 

 

 

 

Bezoek ook eens de site van Ton van Meerendonk. http://www.tovameer.exto.nl

Read Full Post »

Verhaal over beschuit

verhaal (nr. 4066):

Beschuit.

Zover ik mij kan herinneren had mijn moeder bij het ontbijt altijd een bus met beschuit op de tafel staan. Daar werd door de familie gretig gebruik van gemaakt, want een beschuitje op de vroege ochtend ging er beter in dan brood. Op de tafel stond verder een Edammer kaas waar je een plakje van kon afsnijden met een kaasschaaf, aardbeienjam en een potje suiker gemengd met kaneel. Dat laatste nam ik meestal, omdat ik dat zo lekker vond. Op zondagmorgen kregen we ook een gekookte ei bij het ontbijt. Het gebeurde een keer, dat ik op een middag toen ik thuis kwam van school, een beschuitje uit de trommel wilde pakken, maar er nog maar één in zat.

De volgende morgen zou er dus geen beschuit bij het ontbijt zijn. Geen ramp, maar wel vervelend, want mijn vader was gek op beschuit met aardbeienjam. Dus ik was de klos, want mijn moeder zei:
”Ga jij effen bij de kruidenier een rol beschuit halen.”
Ik kreeg een kwartje mee en ging naar de kruidenier op de hoek van de straat. Wanneer je de deur van de winkel opendeed klonk er een bel en kwam de kruidenier er al aan. Hij kende al zijn klanten en je werd altijd door hem hartelijk begroet.
”Zeg het is Kees, heeft je moeder wat vergeten?”
”Ja mijnheer, een rol beschuit, we eten altijd beschuit bij het ontbijt. Ik vind beschuit lekkerder dan brood.”

De kruidenier glimlachte en pakte een rol beschuit uit een doos en overhandigde die mij. Ik kreeg nog geld terug van het kwartje dat ik hem gaf. Toen ik thuis kwam was mijn moeder de was aan het ophangen, dus ik stopte de rol beschuit in de daarvoor bestemde bus. De volgende morgen zaten we gezellig aan de tafel. Op de tafel stond een mandje met sneetjes wit brood, een botervloot met margarine, weer de Edammer kaas en de jam. Mijn vader had zich net geschoren en kwam opgewekt aan de tafel zitten en het eerste wat hij pakte was de beschuitbus.

Hij haalde er twee beschuiten uit en legde die op zijn ontbijtbordje. Zo doet hij het altijd, maar opeens schrokken wij ons een hoedje, want hij sloeg met zijn vuist keihard op de tafel en schreeuwde woest:
”Ik wil Bolletje.”
Mijn moeder keek al naar mij en zei:
”Heb je dat dan niet tegen de kruidenier gezegd. Je weet toch, dat wij altijd beschuit hebben van Bolletje, die wil je vader altijd.”
”Helemaal niet aan gedacht, mama”, zei ik.
Gelukkig nam mijn vader het niet ernstig op en at het beschuit van het andere merk en zei, dat die ook goed was en nog goedkoper ook. Het liep dus goed af voor mij.

Toch kreeg ik door dit voorval het idee mij eens te verdiepen in dit heerlijke product. Ik wilde weten hoe beschuit was ontstaan. Beschuit werd gewoon gemaakt door twee keer gebakken ronde platte broodjes, die zijn dan lekker krokant en kan je besmeren met boter en muisjes erop strooien. Ik ontdekte ook, dat tweeduizend jaar geleden de Romeinen op hun lange veldtochten al beschuit bij zich hadden. Het brood van hun werd dan twee keer gebakken, waardoor het een kleine harde lichte plak werd, die heel lang goed bleef.

Beschuit heeft ook een functie bij de kraamvisites. Bij de geboorte van een jongen werd beschuit met blauwe en witte muisjes en bij de geboorte van een meisje werd beschuit met roze en witte muisjes getrakteerd. Wanneer kinderen in de middeleeuwen op kraamvisite gingen, dan kregen zij meestal een suikerbol of een boterham met suiker.
Muisjes worden gemaakt van anijszaad en suiker. Anijszaad is namelijk heel goed voor de melkproductie in de melkklieren van de kraamvrouw.

In de Gouden Eeuw vertrokken veel zeilschepen uit de Zaanstreek voor een lange tocht over de zee en namen dan scheepsbeschuit als proviand mee. In de Zaanstreek waren ook de meeste beschuitfabrieken. Pas in de 18e eeuw is het beschuit gaan lijken op wat het tegenwoordig is. De bakkers gebruiken gist om het luchtig te laten zijn, en ook suiker en eieren.
´´Ik wil Bolletje´´, was een reclamestunt van een kleine bakker, die later uitgroeide tot een groot bedrijf ´´Bolletje´´ genaamd.

Vroeger bakten de bakkers hun eigen beschuit en die werden dan los verkocht, maar het gevolg was, dat de beschuiten spoedig zacht werden en niet lekker meer waren. Beschuit moet namelijk bros zijn en daarom werd de ´´beschuitbus´´ uitgevonden.
Nu is veel ouder ben eet ik nog elke ochtend twee beschuiten met suiker en kaneel. Heerlijk en thee erbij natuurlijk.

 

Schrijver: kees niesse, 03-04-2011

Biografie van deze schrijver

Bron: http://www.nederlands.nl/nedermap/verhalen/verhaal/126436.html?zoekresultaat=ja

Read Full Post »

Gallerie (klik op link)

Co-bus en haar verzameling. Verzamelen is verslavend, je begint eraan en wil graag zoveel mogelijk beschuitbussen bij elkaar krijgen, onderstaand de beschuitbussen die reeds in ons bezit zijn. Link

17:03 12-11-2009

Albert Heyn 1	Albert Heyn 2	Andrea	Ark 1	Ark 2	Ark 3
Ark 4	Ark 5	Arks 1	Arks 2	Arks 3 …	Bakkerij Rodenburg
Bakkerij Twijnstra	Bakkerij Klootwijk ..	Bijenkorf ..	Bleu Band ..	Bolletje 1 ..	Bolletje 2 ..
Bolletje 3	Bolletje 4	Bolletje 5	Bolletje 6	Bolletje 7	Bolletje 8
Bolletje 9	Bolletje 10	Bolletje 11	Bosscherbeschuit Zuidwolde	Boschherbeschuit Zuidwolde Bartje	Co-op 1
Co-op 2	Echter Bakkers 1	Echte Bakkers 2	Edah	Fribako	De Gruyter
De gruyter 2	De gruyter 3,	Haka	Haust	Hille 1	Hille 2
Hille 3	Hille 4	Hoffman	Hooimeijer 1	Hooimeijer 2	Hooimeijer 3
Hooimeijer 4	Hus 1	Hus 2	Lubro	Maailly	Paula 1
Paula 2	Spar 1	Spar 2	Spar 3	Sperwer,	Stereo
Turkstra 1	Turkstra 2	Turkstra 3	Uiver	Van der Meulen 1,	Van der meulen 2,
Van der meulen 3	Van der meulen 4	Van der meulen 5	Van der meulen 6	Van der meulen 7	Van der meulen 8
Vege	Veldema	Verkade 1	Verkade 2	Verkade 3	Verkade 4
Verkade 5	Verkade 6	Verkade 7	Verkade 8	Verkade 9	Verkade 10
Verkade 11	Vermaat 1	Vermaat 2	Vermaat 3	Pelikaanvlucht	———
Onbekend	Onbekend	Onbekend	Onbekend	Onbekend,	Onbekend
Onbekend

Read Full Post »

Nieuw: Beschuit voor linkshandigen

ALMELO – Bolletje heeft een slimme 1 april grap bedacht. Het bakkerijconcern claimt een beschuit te hebben ontwikkeld speciaal voor linkshandigen. Om de consument te overtuigen van de serieuze bedoelingen, legt algemeen directeur Hielke van Dijken de voordelen uit van de aangebrachte aanpassingen.

Bron: http://www.bakkerswereld.nl

Nu nog een beschuitbus die links handig opgemaakt kan worden.

Read Full Post »

Verhaal achter de beschuitbus(1)

 

De Beschuitbus “Wat ik hier op straat doe? Dat zal ik u vertellen. Ze zijn hier het huis aan het leegruimen en nou hebben ze mij hier even op de stoep gezet. Ik denk dat ze me zo komen halen. Nee, ‘k heb nog geen idee waar ik naar toe zal gaan. Dat maakt me ook niet zoveel uit. Ik heb al een heel leven achter de rug, hoor. Heeft u even een momentje? ’t Begon eind jaren zestig. Via de actie ‘Veertig wikkels voor een Bolletjesbus’ belandde ik op tafel bij de familie van Dalen. Een gezin met drie kinderen. Als ik het goed heb waren die toen zes, acht en negen. Ik heb het daar jarenlang prima naar m’n zin gehad. De van Dalens waren echte weekendbeschuitliefhebbers. Man, man, man, op zaterdag en zondag vlogen de beschuitjes m’n bus uit. Ik vond ’t heerlijk om naar het gerasp van het smeren van de beschuitjes te luisteren en te zien hoe ze onder ladingen hagelslag en basterdsuiker bedolven werden. Ja, dat waren mooie tijden. Maar toen de kinderen eenmaal het huis uit waren werd het akelig stil aan tafel en begon het gerasp van meneer en mevrouw behoorlijk hol te klinken. En toen vervolgens ook nog mevrouw van Dalen opstapte om bij de dirigent van het dameskerkkoor in te trekken leek het eenzame gerasp van meneer van Dalen tegen de muren van de kamer heen en weer te kaatsen. Meneer van Dalens trek in beschuitjes nam zienderogen af. Steeds vaker bleef ik leeg en nutteloos in de kast staan. Uiteindelijke schonk hij mij aan de kerk voor de jaarlijkse bazar. Daar kwam ik in handen van meneer Driehuis, een krasse weduwnaar van in de zeventig die dol was op tuinieren en knutselen. Hij gebruikte mij als voorraadbus voor zijn verzameling boutjes, moertjes, ringetjes en ander fijnmetaalspul. Ook bij hem had ik het goed naar m’n zin. Ik had m’n eigen plek op de plank boven de werkbank in het schuurtje. Meneer Driehuis kwam bijna elke dag in het schuurtje. De ene keer om zijn tuingereedschap te pakken, de andere keer om wat te knutselen. Dan was ik onmisbaar met mijn handige verzameling kleinijzermateriaal. Helaas is de oude baas een paar weken terug overleden. En nu zijn ze z’n huis aan het leegruimen. Vanmorgen ben ik samen met het tuingereedschap buiten gezet. Al het gereedschap is al weg, maar ik sta hier nog. Wat denkt u, ze zullen me toch niet vergeten zijn?”

Read Full Post »

Restyling beschuitenbakker Bolletje

Item in de Bakkerswereld van 2007.

 

ALMELO – De aloude slogan ‘Ik wil Bolletje’, is terug van weggeweest. Ook worden alle producten van de beschuitenbakker gerestyled. Zo verandert de naam van de melkchocoladekoekjes Eindeloos in ‘ik wil Bolletje nogal lange koekjes’. Bolletje introduceerde haar lijfspreuk in 1959.

 

Bij de presentatie donderdag van de nieuwe verpakkingen, kondigde het bedrijf ook aan enkele nieuwe producten op de markt te brengen. Om de consument het zoeken in de winkel makkelijker te maken en de nieuwe producten te introduceren, begint in september een nieuwe reclamecampagne. Bolletje liet daarvoor dertig ultrakorte reclamefilmpjes maken, staat te lezen op planet.nl. De eerste vertrouwde producten in een nieuwe jasje en de nieuwe producten zullen in de loop van de komende tijd in de schappen liggen. Geleidelijk zullen alle producten van Bolletje onder de nieuwe naam ‘Ik wil Bolletje’ verschijnen.

 

Erfgoed
Sinds de familie Ter Beek, grondleggers van de grootste beschuitbakker van Nederland, in 2001 de dagelijkse leiding van het bedrijf uit handen heeft gegeven, is het bedrijf op zoek naar nieuwe manieren om het erfgoed van de familie goed te beheren en uit te breiden.

 

Commercieel directeur Rob Willemsen: ‘Bolletje is in de kern een bakkerij, maar we presenteren ons niet als ambachtelijk. Uit onderzoek bleek dat onze producten overal zijn, van het studentenhuis tot het bejaardentehuis.’ Maar daarmee lag voor Willemsen nog niet helder voor ogen hoe Bolletje verder moet. ‘Onze producten zijn door concurrenten te kopiëren, je kan je onderscheiden door de verschijningsvorm en dat gaat verder dan de verpakking.’

 

Echt en ondeugend
Daarop besloot het bedrijf een team van productontwikkelaars aan het werk te zetten voor nieuwe producten die echt en ondeugend moesten zijn. ‘Dat is ons DNA, echt en ondeugend. Bovendien bleek dat mensen vrolijk worden van Bolletje. Dus brengt het bedrijf nieuwe koeksoorten op de markt met de naam Gebakken Lucht of Koekjes als Ontbijt.’

 

Dit laatste product, in een zakje zitten twee koekjes met hocoladesprinkels, bezorgde de ontwikkelaars problemen. ‘We wilden een product ontwikkelen dat dezelfde voedingswaarde zou hebben als een gewone bruine boterham met hagelslag. En eerlijk is eerlijk, een koekje met een dikke laag chocola is gewoon lekker. Dus het was heel lastig, maar het is gelukt.’

Read Full Post »

Bolletje

Bolletje BV kent een lange historie van bakken. In het jaar 1867 werd de grondslag gelegd voor het eigentijdse familiebedrijf van nu.

Albertus Antonius ter Beek (1802-1868) is koopman, blauw- en zwartverver, ‘zetter’ van Ambt Almelo en broodverkoper. Kort voor zijn overlijden koopt hij een pand aan de Groote Straat Nieuwe end in Almelo, voor zijn zoon Gerardus Johannes (1843-1933). Deze treedt op 7 november 1867 in het huwelijk, opent een bakkerij met winkel en legt hiermee de basis voor het familiebedrijf dat sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw bekend staat als Bolletje.

Zoon Albert (1877-1958) begon in de jaren twintig in de bakkerij van zijn vader met de specialisatie in beschuit. Zo kwam hij met z’n bakfiets, gevuld met beschuiten, toen al tot in Deventer. Zijn vrouw zorgde voor de florerende bakkerswinkel aan de Grotestraat in Almelo. Op dit moment is dit pand nog steeds in bedrijf, want daar zijn nu de Bolletje Winkel & Koffieschenkerij Anno 1867 en het Bakkerijmuseum ‘De Meelzolder’ gevestigd.

In de dertiger jaren werden de vijf zonen en twee dochters in het bedrijf opgenomen. De dochters in de winkel, de zonen in de bakkerij. Die periode wordt door de oudste (G.J. ter Beek) omschreven als een periode van geweldig geploeter: “Steeds langer werken om hetzelfde minimum te blijven verdienen. En dan op zondagmorgen uit de kerk weer de bakkerij in om de deftigste klanten ook op zondag van vers gebak te voorzien.”

Na de tweede wereldoorlog ontwikkelde de derde generatie uit de familie Ter Beek zich tot een absolute beschuitspecialist. In 1954 startte zij een industriële bakkerij aan de Turfkade in Almelo: Nederlands jongste beschuitfabriek. Er zijn dan in Nederland een twintigtal beschuitfabrikanten.

Het was deze generatie die het A-merk Bolletje op de Nederlandse markt zette en er marktleider binnen de beschuitmarkt mee werd.

Niet in het minst door het met groot succes hanteren van het reclamewapen. De reclame was voor die tijd opvallend, maar bovenal humoristisch.

WWW.Ikke.nl

Read Full Post »